nagmamahal,

sinta,

dito sa ating mundo ng panandaliang alaala, sa

pagkupas na ng panahon ng ating pagsama,

hinihiling kong intindihin at alalahanin ang

nag-iisang katotohanan na hindi ko masalita:

ang hidwaang pumapagitan sa kamay nating dalawa

ay hindi masusukat sa iyong pagkukulang;

ang pagmahal ko ng iba’y hinding hindi dahil nawala

ang pabugso-bugsong tibok ng puso

tuwing ikaw ang nasa piling ko.

hindi, mahal — walang ibang pumapalit sa’yo kundi

ang tawag ng pagsigaw sa lansangan,

ng pagparada ng karatula sa hagdan ng

palma hall, ng paglalaban para sa kalayaan at

kapayapaan nating dalawa. ang oras ko’y

kinakain ng walang humpay na pagsusulat at pagbabasa

ng mga artikulo’t sanaysay upang malaman kung papaano nga ba

makalaya mula sa mundong mapanghusga —

giliw, minamahal ko ang pulitika nang balang araw ay buong-pusong mahalin ka.

yung tipong pagmamahal na walang pag-aalinlangan o pagtatago,

na hindi nangangailangang bitawan ang kamay mo kapag lumapit

sa mga mukhang nanggaling sa aking nakaraan, na maipapalibot sa’yo

ang bawat isa sa mga bente kwatro-oras ng araw ko dahil ikaw na ang

natatanging tahanan ng puso.

ngunit sa ngayong hindi pa ito makakamit, bubuhayin ko ang panaginip nating

magkaroon ng mundo kung saan maaaring umasa’t umibig

habang nakapaloob sa mainit na yakap mo —

ang pagmamahal sa’yo ay ang pakikibaka ko,

tuluyang lalaban, ipaglalaban, hanggang sa hindi na kaya.

Related Posts